Julia Droenina (1924-1991) werd geboren in Moskou. Ze ging naar dezelfde school als waar haar vader geschiedenisles gaf. Als kind wist ze al dat ze schrijfster wilde worden en op elfjarige leeftijd begon ze met het schrijven van gedichten.
Vanaf de laatste dagen van de oorlog tot haar eigen laatste dagen kon Julia de oorlog niet loslaten of vergeten. In haar gedichten, zelfs die over de natuur of over de liefde, komen details over haar militaire tijd naar voren.
Nikolaj Starsjinov, Droenina’s eerste echtgenoot 1After “A Youth on Fire”, The Woman Veteran in Iulia Drunina’s Postwar Poetry, Adrienne M. Harris
Gender en de Tweede Wereldoorlog zijn terugkerende thema’s in Droenina’s grotendeels autobiografische poëzie. Haar ouders associeerden mannelijkheid met moed en vrouwelijkheid met zwakte en representeerden zo het conservatieve deel van de samenleving in de jaren dertig. 2https://www.jstor.org/stable/23345044?read-now=1&seq=10#page_scan_tab_contents Droenina wilde echter niets liever dan gelijk zijn aan de jongens en de oorlog bleek haar van de beperkingen die zij als meisje ondervond te kunnen bevrijden.
Toen de oorlog begon, was Droenina net afgestudeerd. Ze telde een jaar bij haar werkelijke leeftijd op zodat ze naar het front mocht, volgde een opleiding tot verpleegster en kon als vrijwilliger in een medisch bataljon aan de slag. 3https://kratkie-biografii.info/biografii/kratkaya-biografiya-druninoy.html Ze raakte in 1943 ernstig gewond en wilde vervolgens aan het Gorki-Instituut gaan studeren, maar werd afgewezen omdat haar schrijfwerk niet volwassen genoeg zou zijn. Ze keerde terug naar het front en heeft na de oorlog meerdere onderscheidingen vanwege haar moed ontvangen. 4https://books.google.nl/books?redir_esc=y&hl=nl&id=lI4hPO8u3ecC&q=drunina#v=snippet&q=drunina&f=false
In het gedicht ‘O, kindertijd!’ uit 1958 betuigt ze haar dankbaarheid voor het moederland en voor de oorlog, die haar tijdelijk bevrijdde van de voorgeschreven geslachtsrollen. Veel vrouwelijke veteranen hebben later van soortgelijke gevoelens blijk gegeven. 5After “A Youth on Fire”, The Woman Veteran in Iulia Drunina’s Postwar Poetry, Adrienne M. Harris
Ах, детство ! Мне, как водится, хотелось
Во всём с мальчишками быть наравне.
Но папа с мамой не ценили смелость –
« Ведь ты же девочка !» – твердили мне. –
Сломаешь голову, на крыше сидя,
Бери вязанье да садись за стол ».
И я слезала с крыши, ненавидя
Свой женский, слабый, свой прекрасный пол.
Ах, детство ! Попадало нам с тобою –
Упрёки матери, молчание отца…
Но опалил нам лица ветер боя,
Нам ветер фронта опалил сердца.
« Ведь ты же девочка ! » – твердили дома,
Когда сказала я в лихом году,
Что, отвечая на призыв райкома,
На фронт солдатом рядовым иду.
С семьёй меня Отчизна рассудила –
Скажи мне, память, разве не вчера
Я в дымный край окопов уходила
С мальчишками из нашего двора ?
В то горькое, в то памятное лето
Никто про слабость не твердил мою…
Спасибо, Родина, за счастье это –
Быть равной сыновьям твоим в бою !
O, kindertijd! Ik wilde, zoals altijd,
Op gelijke voet met de jongens staan.
Maar vader en moeder stelden moed niet op prijs:
‘Jij bent immers een meisje!’ voerden ze herhaaldelijk aan.
‘Zittend op het dak zul je je nek nog breken,
Dus kom aan tafel en pak je breiwerk erbij.’
En ik klom van het dak, met een gruwelijke hekel
Aan dat vrouwelijke, zwakke, schone geslacht van mij.
O, kindertijd! Beiden zijn we in de problemen geraakt.
Het zwijgen van vader, de verwijten van moeder…
Maar de wind van een gevecht heeft onze gezichten geblakerd,
De wind van het front heeft onze harten verschroeid.
‘Jij bent immers een meisje!’ was wat ze thuis zeggen bleven
Toen ik in dat rampjaar bekendmaakte,
Aan de oproep van het districtsbestuur gehoor gevend,
Naar het front te gaan als gewoon soldaat.
Het vaderland heeft over mij en mijn familie gevonnist.
Vertel me, geheugen, was het echt niet gister
Dat ik naar het rokerige land van de loopgraven vertrok
Met de buurjongens uit ons district?
In die zomer, bitter en gedenkwaardig,
Preekte niemand over zwakheid…
Bedankt, geboorteland, voor deze weldaad
Gelijk te zijn aan jouw zonen in de strijd!
Vanaf de jaren tachtig begon de jongere generatie een groot gebrek aan respect te tonen voor zowel de herinneringen aan de oorlog als voor veteranen. Dit verontrustte Droenina zo dat ze haar vrouwelijkheid, haar voornaamste identiteitskenmerk, verruilde voor haar status als veteraan. In haar poëzie over de oorlog is dan ook een duidelijke kentering waarneembaar: waar ze vanaf het begin van de oorlog bewust als spreekbuis voor vrouwelijke soldaten fungeerde, zou ze vanaf de jaren tachtig vaker schrijven namens veteranen van beide geslachten. Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, de negativiteit over de oorlog en de minachting voor oorlogsveteranen gaven Droenina weliswaar een nieuwe kans om het in haar poëzie op te nemen voor haar land, maar leidden tevens tot haar zelfmoord in 1991. 6After “A Youth on Fire”, The Woman Veteran in Iulia Drunina’s Postwar Poetry, Adrienne M. Harris
Referenties
- 1After “A Youth on Fire”, The Woman Veteran in Iulia Drunina’s Postwar Poetry, Adrienne M. Harris
- 2https://www.jstor.org/stable/23345044?read-now=1&seq=10#page_scan_tab_contents
- 3https://kratkie-biografii.info/biografii/kratkaya-biografiya-druninoy.html
- 4https://books.google.nl/books?redir_esc=y&hl=nl&id=lI4hPO8u3ecC&q=drunina#v=snippet&q=drunina&f=false
- 5After “A Youth on Fire”, The Woman Veteran in Iulia Drunina’s Postwar Poetry, Adrienne M. Harris
- 6After “A Youth on Fire”, The Woman Veteran in Iulia Drunina’s Postwar Poetry, Adrienne M. Harris